Mudanza

Mudamos para http://www.pequenoplumifero.org/blogue, onde se atopan tamén todos os posts e comentarios publicados en Blogger ata o de agora. Clique para alí se desexa seguir lendo o pitiño, porque este blogue xa non se actualizará máis.

Novo galiñeiro

Despois de moitas plumas perdidas estes días no esforzo de poñer uns bloques, un par de metros de tea de arame protexido con plástico verde e un somier facendo de porta, por fin podo anunciarlles que teño novo galiñeiro.

Poden visitarme en http://www.pequenoplumifero.org. Alí atoparán diferentes seccións, espero que todas ó gusto do consumidor.

• http://www.pequenoplumifero.org/blogue. Trátase deste blogue tal e como o coñecen vostedes, máis doado de manexar para min e con algunhas caralladiñas a maiores para os espectadores (clasificación temática, buscador, sindicación RSS,...) e outras que irán chegando. Migrei todos os posts e comentarios escritos en Blogger; seguiremos alí a batalla.
• http://www.pequenoplumifero.org/fotos. Galería de fotos do Sr. Pito. Neste blogue só podía poñer algunhas, pero o meu ego íame esixindo maiores posibilidades. Nestes momentos teño o FTP ocupado facendo recados, pero espero que nun par de días estean subidas todas - agás as do Sr. Pito na Gran Bretaña, que irán cando acabe a serie de posts dedicados á viaxe.
• http://www.pequenoplumifero.org/foro. Foro de debate aberto a todo o mundo, para tratar sobre diferentes aspectos da cultura e da sociedade galiñegas dun modo cómodo e rápido.
• http://www.pequenoplumifero.org/colectivo. Experimento. Trátase dun blogue colectivo, para que quen queira escriba nel, ó seu xeito e gusto, do tema que lle apeteza e podendo incluír fotos. Vexamos o resultado deste collage de diferentes presenzas e modos.
  

Estamos aínda en obras e algunhas cousas aínda precisan dunha man de pintura ou apretar as arandelas dalgunhas pezas; se algunha vez ven na dirección das páxinas un engadido arcanaverba.org, non se preocupen e fagan como se non existise - a páxina funciona igual eliminándoo, é simplemente un apaño feito coa web dun amigo do home que me pasa o millo pola batidora cando quero tomar flan de millo. Que o gocen.

Martes23

Non entendo de qué material están feitos estes escoceses. Mentres que eu apaño un tremendo resfriado con afectación intestinal - aínda que non sei se algo tería que ver o sandwich de pato ou a auga con sabor a fresa que regala o xornal - porque vai un frío que pela, hai rapazas que pasean en minisaia e ensinando uns escotes dignos do galiñeiro do sur en xullo.


Entanto N. gaña o pan coa suor da súa fronte, camiño por unha cidade que non ten moito que ver, se non os entrañables cemiterios ó vello estilo, as igrexas convertidas en bares e un porto cheo de moitos barcos. Aberdeen resulta ser a principal base das plataformas petrolíferas do Mar do Norte e, como corresponde, dedícalle un importante apartado no seu Museo Marítimo, un excelente centro didáctico que está no centro da vila e é totalmente gratis. Fago milleiros das fotos, mentres penso nas miñas cousas e afirmo que si, por cousas como isto é que paga a pena.

Luns22, bonus track

Leo nas páxinas 22 e 23 do xornal que Kitty Dimbleby se dedica a recrear algunhas das obras de arte moderna máis destacadas dos últimos anos, comparando o custo do orixinal co da copia. Así, existe unha instalación chamada Mad Tracy from Margate – seleccionada para o premio Turner (1999) que consiste nunha cama coas sabas e o colchón manchados de mexo e ó seu redor, no chan, condóns usados, botellas de vodka ciscadas ou roupa interior usada e empapada. Ese lote foi comprado por Charles Saatchi por 150000 libras esterlinas (uns 210000 euros). Kitty fixo en 30 minutos unha creación semellante por menos de 150 €.


No mesmo xornal descubro unha nova iniciativa dos señores de Google, o Google Trends, que se dedica a catalogar as buscas máis frecuentes realizadas nunha determinada cidade. É un sistema aínda en probas e bastante imperfecto, pero dá resultados paveros. En Liverpool saen Ibiza e Versace. En Brentford sae Viagra, mentres que en Bradford saen Osama Bin Laden e Victoria Beckham.

Atrévense a aventurar o que pasaría nunha versión galaica...?

Luns22

Como lles anunciou en riguroso directo este pito, contamos cunha nova cámara no galiñeiro, unha Canon Powershot A700 que deixou o meu home coidador sen riles e sen unha pequena porción do fígado, que vendeu a un banco para facer alí unha recua de chalets en hipoteca con vistas ó estómago. A tarxeta de crédito ardía. Primeiro veu a cámara. Logo veu unha tarxeta de memoria de 512 Mbs. Despois viñeron os paquetes de baterias e o seu correspondente cargador. Por último, a funda con correa, para ver se esta vez á ata á punta dos ehem e non a perde. Aí lles vai a primeira foto, sen contar as probas co zoom óptico en plan Fiestra indiscreta sobre tres mozas francófonas do aeroporto.



Desde Valencia, voo cara a Londres, despois de comprar – por motivos estritamente profesionais – unha revista con señora preñada en pelotas. En Heathrow apodrezo nunha sala de embarque chea de xente que pasa e pasa e pasa. Algo máis tarde descubro o que chaman Quiet room; subindo unhas escaleiras de nada, á menos de 10 metros, hai unha sala en xélido silencio e unha señora en penumbra lendo. Mentres asexo os perseguidos fumadores que escapan cara á sala do rincón, leo as advertencias sanitarias sobre o andazo de gripe aviaria e recibo algunhas chamadas de señores que non me deixan tranquilo.

Desde Londres, a Aberdeen, nun voo de British Airways. Estes señores poñen nas pantalliñas de vídeo do Airbus un mapa animado co camiño que vai seguindo o avión, a velocidade e a altitude,... algo máis entretido cós aburridos monitores de Iberia, que levan varios anos poñendo remedos de Obxectivo indiscreto e paisaxes de lugares varios. Desgraciadamente quítanme o pracer da viaxe cando me chantan – aquí segue sendo gratis – como merenda/cea unha vomitiva ensalada de polo, puaaaaaaaaajjjjj. Para superar a conmoción, o que fago nada máis aterrar é botarlle vicio ás plumas



En Aberdeen alóxame N., que me suxire que de noite son apnéico perdido – algo máis que sumarlle ó de falar en soños, convérteme iso nun pito máis interesante? Nesas latitudes, case á altura de Estocolmo, vai un frío de carallo, hai sol ata as once da noite e a luz entra nas casas (será por moral anglicana?) sen persianas ás 5 da mañá. Decididamente, non sei se teño aptitudes de galo.

Planning

Estes días ireilles colgando na web os posts da viaxe, conforme vaian saíndo do forno, todos fresquiños e cos colorantes únicos e necesarios. Como din os carteis, estamos traballando para vostedes, e quizais nos próximos días poida ofrecerlles algunha sorpresa espero que agradable. Peteiriños.

Emigración

O venres deixei que o humano que me dá de comer viaxase só para arranxar algunhas das súas cousas. Cal foi o resultado? Volveu o domingo de mañá despois de perder a cámara de fotos pola noite mentres corría cara a unha estación do tren. Case lle arrinco os ollos dun peteirazo, por perder máis de 500 euros por non saber pechar ben unha mochila e por deixarme sen cámara de fotos para a miña viaxe de mañá...

Este pito translada as sempiternas vacacións de agosto para a semana que vén e estaralles fóra ata o mércores 31 ou 1 (dependendo do número de meses que teña maio). Á miña volta espero ensinarlles fotos ou, cando menos, algún debuxo do señor pito por Europa adiante. Peteiriños.

Chingado!

Teoría da conquista de Rius. Hace un chingo de años éramos muy chingones, pero entonces llegaron los chingaos gachupines y a purititos chingadazos nos chingaron.

Música

Día infernal de traballo. Ecoan os ruídos das batallas a pouta alzada con varios impresentables de distinta pelaxe; aínda que xa estea acostumado, non deixa de virme algún arre-pío polo noxo que inspiran certos señores das altas esferas.


[Foto: Familia de galos de pelexa cubana]


Tal e como planeara, non acudo á manifestación polo galego – ou similar – que se perpetra na Alameda. Cada día repúgnanme máis algúns negocios particulares, algunhas ineficacias, algunhas redes de influencia e coutos privados, algunhas listas negras, algunhas explotacións e algúns absurdos que se tecen ó redor da lingua galega. Por máis que insistan, non vou detallar máis isto, porque non quero acabar – sería típico do país – na ola do cocido. Mentres os oio camiñar, tecleo, non sei aínda se para salvar o mundo ou para redimirme.

Chego reventado ó galiñeiro e, en troques de me poñer a facer kilómetros e kilómetros de bicicleta, fuxindo do andazo inevitable, decido que hai que poñerlle fin a tantos meses sen tocar unha soa tecla e deixo esvarar as unllas entre varias partituras. O We are the champions, do que averiguo a letra; o aborto contado na Piccola storia ignobile; o (su)rrealismo máxico de No permita la Virgen; a utópica La locomotiva, que pide o triunfo da xustiza proletaria. Boto en falta a canción que estou escoitando obsesivamente esta noite, por que?



Desaparece a pasos axigantados a miña fe na humanidade ó escribir este post mentres algúns descerebrados montan no coche e circulan polas rúas da cidade axitando o claxon porque uns señores gañaron un partido, para quizais alegrar un pouco algunha patética vida de descerebrado. Metido na cama, apurando un libro para ler outro e coa lembranza da chuva da tarde aínda fresca, conclúo que hoxe foi outra pequena inxección de baleiro na miña vida.

[Foto: Bufón do sultán de Kashgar]

O mokaddem dos cameleiros foi buscar entón a Gran de Beleza e díxolle: "Mellor será, fillo meu, seguir ata Bagdad esta mesma noite, sen deternos a acampar aquí. Porque o lugar en que estamos é o máis perigoso de toda a viaxe! É o val dos Cans! Hai gran risco de que nos ataquen se permanecemos aquí durante a noite! ¡Apresurémonos, pois, a chegar a Bagdad antes de que pechen as portas! Porque tes que saber, fillo meu, que ocalifa manda pechar todas as noites as portas da cidade co fin de impedir que as hordas fanáticas entren ás agachadas e se apoderen dos libros da ciencia e dos manuscritos literarios encerrados nas salas das escolas, tirándoos logo ao Tigris!"

Post triste e deprimente

[Piu: Santo Domingo de la Calzada]

Piiíu píu píu píiiiiu piíu píu; píu píu pipipipíu píiiiu píupíupíuuuu píiiiu píu. Píiiu píiiu píupíupíu. Píupíu pipíupipiíupipiíu píiiu píiiu píuuuupiiiíu pipíiiiu píiiiiu. Pipipipíu, piiiíu. Píu píu píu. Píiiiu, píuuu, píiiiu. Píiiiu, píiiiiu, píu píiiiiiu píuuuuu píiiiiu. Píu. Píiiiiu, píiu, pipipipipiíu. Píupíuuuu pipíuuuu, píiiiiiiu píiiiu píu píu píu. Pipipipíu. Píiiiu píiiu pipipíiiu, pipíiiiu, pipíiiiiu, píu píu píu.

[píu: Philippe-Jacques de Loutherbourg]

Revista de prensa

[Foto: Baker Street. Alexander Trauner]

Nos últimos días, e por diferentes medios, caen nas miñas patas varios libros:

- Histoire secrète de la Gestapo.
- Fouché, el genio tenebroso.
- Vicente Rojo. Retrato de un general republicano.
- Conversas con Méndez Ferrín. Historia, literatura, nación.
- Sherlock Holmes de Baker Street.

Tento escribir o post triste e deprimente que me prometera, pero os múltiples líos en que andei metido esta semana corróenme por dentro e só teño forzas para esconder unha cousa, rezar un Noso Pai ante a nova foto que colguei e pensar no rico que estará o flan que meterei no bocho.

[Foto: Zippo]

Voto

Francesco Guccini recibiu onte un voto para ser elixido Presidente da Republica Italiano. Outro galo cantaría. Mentres tanto, podemos cantarexar: Rimanere così, annaspare nel niente, custodire i ricordi, carezzare le età: è uno stallo o un rifiuto crudele e incosciente, del diritto alla felicità?

Curiosidade lingüística

Tomando o exemplo de Esther Forgas, unha simpática reflexión do Dicionario da Real Miña Abuela Española:

- felación: 1. f. Estimulación bucal del pene.
- cunnilingus: 1. m. Práctica sexual consistente en aplicar la boca a la vulva.


Miren vostedes o que quería dicir que Fulanito era un rapaz moi aplicado... (Recomendación da casa para ver se volven da escola con moitos destacas. Cuestionario para galiñas)

[Foto: Willy Ronis]

Arquitectura

Na cidade bañada polo Ebro están coma un caldeiro. Unha tarde atopo un pito pendurado dun balcón, e despois de frotar os ollos, aínda estaba alí.


O día seguinte fúgome a Pamplona, a contarlle a A. que polas noites hai quen canta diante do Arosa: Escrivá, déjalas follar / Balaguer, déjalas joder. Pásoo estupendamente de paseo pola cidade - ben coidada e con parque xaponés e cidadela e murallas incluídos no prezo - gozando da compañía de A. ata acabar cenando salchichas alemás en diferentes salsas, a un prezo prohibitivo.

Moda

A moda galiñega está en auxe. Pásoo moi ben na xuntanza de moitas pitas -e algún que outro pito - á que asisto, coas súas excursións e ascensións polo monte, na busca das covas onde viviu San Millán, que tantas veces se enfrontou ó Demo. O guía oficial dinos No hagan muchas fotos, que está prohibido. Alí observo un fermosísimo bolso (reparen na parte inferior dereita...)


Bastante máis comprometido é o deseño que atopo días máis tarde en Pamplona. O señor dos bicos de pulga participa das causas xustas e denuncia na súa tenda a situación de opresión e exterminio á que está sometido o noso pobo.

Viaje con nosotros

A semana pasada este pito estivo en terras do alén-Padornelo, lonxe da bi-casa. Coma sempre, escandalízome co nefasto servizo que dá a compañía española de ferrocarrís, empeñada en fundir o servizo dos comboios. Cando menos, podo pasar algunhas horas de/en Miranda, vendo pasar, unir e segmentar trens.


Unha vez chego a destino, bastante reventado pola viaxe - afortunadamente, case sempre sen ninguén ó lado - probo un pouco de Picadillo de chorizo e meto as miñas plumas na cama que atopei, a un prezo módico, cerca dunha tenda de carameletes da Viuda de Solano.


Lamentablemente, non preguntei antes e tocoume un hostal deses que teñen uns chaveiros case tan grandes coma min e indubidablemente máis pesados a pesar de todo o chocolate que peteiro ultimamente. Por despiste, collo un pixama un par de talles maior do debido. Acompáñame un dos libros máis bonitos que estea a ler en moito tempo, El mundo de ayer. Memorias de un europeo, do escritor austríaco Stefan Zweig.

A palabra máis fermosa do galiñego

Están estes días a escoller, na Coz de Galicia - sempre loitando pola lingua! - a palabra máis fermosa do galego. Leo diferentes propostas, das esperables brétema e bolboreta á peculiar chintófano ou incluso chorima. Pero boto en falta a palabra que máis suxire, que designa un concepto máis elegante, que ten unha fonética que ata os nenos pequenos poden emular,... Voten pola mellor palabra do galego: pito